บทที่ 47

ในที่สุด ภายใต้สีหน้าเรียบเฉยของเสิ่นอวิ๋นอู้ หลินโยวโยวก็ยอมนั่งลงอย่างไม่เต็มใจ นั่งลงแล้วก็จริง แต่ในใจเธอกลับรู้สึกไม่ยอมแพ้เธอกัดริมฝีปากล่างแล้วพูดฉุนเฉียวว่า “พี่อวิ๋นอู้ ไม่ได้ยินที่พวกนั้นพูดเหรอคะ? มันจะเกินไปแล้วนะ ฉันอยากจะไปตบปากพวกนั้นให้ฉีกจริงๆ”

เสิ่นอวิ๋นอู้ถามอย่างใจเย็นว่า “แล้ว...